Ĝoja kaj Malĝoja post forlaso de Esperantujo

 

Mi ne ekforlasis Esperantujon. 

Por multaj monatoj kaj jaroj, mi jam pensis fari tiun. Mi sentis, ke Esperantistoj povas vekigi en interreta epoko. Bedaŭrinde, ili ne estis tiel. Mi havis multajn argumentojn en Facebook, malmulte estis en Twitter. Esperantistoj en Twitter eble estas pli maturaj. Mi ne scias ĉar mi ne faras esploradon pri tiu. La fakto estas, ke mi ne ofte uzas Twitter en pasintaj jaroj.

Se oni forlasus la lokon, ili jam preparus la novan agadon. 

Mi estas ĝoja ĉar mi havas pli tempojn por ĝui la muzikon, naturaĵojn. Mi povas havi pli bonĝustan manĝaĵojn ĉar mi ne devu konservi monojn por partopreni en kongresoj. 

Certe, mi havas belajn tagojn loke kun la novaj amikoj kiuj parolas samajn lingvojn. Ni povas promocii la kulturan aferon. La muziko de Teo Chew kaj Min Nan jam mortigis de la konolismo de britio kaj ĉinia registaro mem. 

Kritikoj flugas de mia tago. Mi ne ricevas la krtitikojn pri Esperanto dum mia promocio de Esperanto. Ne plu promocia agado faros.

Malĝojas, jes, mi sentas bedaŭrinde, ke multaj esperantistoj ankaŭ ne povas vekigi en interreta epoko. Ili scias uzi Zoom ktp sed ne povas analizi la problemon de kongresoj.

Mi preparos por lerni ludi muzikilon. Ĉu mia tago plenos ĝojojn aŭ malĝojojn?

Ĉu vi sentas malĝoja ĉar vi ne povas partopreni en kongresoj?  Vi havas psikologian problemon, trovu kuracistojn por kuraci vin.